Een oude bergboerderij en een dubbele beloning

Wat wij zoal doen op een zonnige, heldere dag? Actief bezig zijn. Het fietsen door de prachtige Noorse natuur trekt ons aan en gewapend met de nodige proviand, voldoende drinken, een kaart van de omgeving en voor de zekerheid warme kleding verlieten wij afgelopen zondag al fietsend Dalen (provincie Telemark.) 

Op de routekaart leek de fietstocht niet al te moeilijk te zijn. Een gruisweg die door het dal langs een rivier slingert en op den duur overgaat in een stijgend pad met haarspeldbochten die naar de oude bergboerderij Ripilen en een mooi uitzicht leidt. Goed, we zouden waarschijnlijk niet over dat pad naar Ripilen kunnen fietsen maar moeten lopen. Ach, het zou wel lukken. 

De Dalåi rivier dendert mee langs onze fietsroute.

Onderweg stuiten we op een van de vele watervallen die Noorwegen rijk is.

Voor ons, poldermensen van het vlakke land, was de tocht over de gruisweg een pittige klim. Ruim 16 km. lang tergend langzaam naar boven fietsen totdat we 300 meter in hoogte waren gestegen. Het gruis verminderde de snelheid aanzienlijk en soms leek het alsof je aan het weggetje vastgeplakt zat, maar met af en toe een rustmoment lukte het ons de tweede etappe te bereiken, het pad dat ons naar de boerderij moest leiden. Fietsen parkeren en lopen maar. 

Het pad naar de oude bergboerderij Ripilen.

Met de fietstocht nog in de benen was dat een intensieve klus. Dit keer was het over een veel kortere afstand nogmaals 300 meter in hoogte stijgen over een steile, oneffen en onverharde weg die bezaaid lag met keitjes. Geen enkel vlak stukje, de toch al vermoeide kuiten voortdurend gespannen én de zon die onbarmhartig op ons twee nietige, voorovergebogen wandelaars scheen. Achter elke bocht verwacht je je einddoel te zien, maar die kwam nog steeds niet in zicht. Die bekende laatste loodjes, hè… 

Ik heb geloof ik nogal lopen schelden waarom die Noren niet een normale route kunnen bedenken. Welke gek bouwt er een boerderij boven op een berg waarvoor je zonder onderbreking totaal 600 meter in de hoogte moet klimmen om er te komen? Dat uitzicht boven mag wel verrekte mooi zijn, want anders… En meer van dat soort (en nog ergere) dingen. Maar opgeven is geen optie, je wilt het einddoel bereiken. 

Plotseling hield het pad op en keken we vermoeid en ietwat verdwaasd over een open plek uit. “Ik zie geen boerderij,” zei R. “Jij wel?” 

Nee, hè! dacht ik hoogst geïrriteerd. Dat hebben wij weer! Geen boerderij! Al die moeite voor niets! Ineens zag ik iets door de omringende bomen schemeren. Iets wat op een houten gebouwtje leek. “Daar!” 

Ripilen.

We liepen vanaf de open plek om de bomengroep heen en daar lag een oud boerderijcomplex, badend in het zonlicht met op de achtergrond een weids uitzicht over het prachtige berglandschap. Een mooi moment dat als een beloning aanvoelde. Vergeten was de vermoeidheid en we gingen elke vierkante meter van het grondstuk enthousiast verkennen. 

“Weet je,” zei R blij glimlachend toen we een tijdje later samen op een bankje bij een van de oude gebouwen iets zaten te drinken, “ik heb een dubbele beloning gekregen. Ik had niet verwacht dat ik de klim naar boven zou halen maar het is me gelukt.” 

Ik wist waar hij op doelde. Na twee operaties in een half jaar tijd was zijn conditie met sprongen achteruit gegaan en de chemospoelingen die hij nog steeds ondergaat werken ook niet altijd mee aan een beter lichamelijk gevoel. Hij was bang dat hij zijn oude conditie niet meer terug zou krijgen en hem bepaalde dingen niet meer zouden lukken. Het eindpunt bereiken van deze fiets/wandeltocht was voor hem de ultieme uitdaging, het aangaan van een strijd die niet alleen lichamelijk veel van hem vergde maar ook tussen de oren een grote rol speelde. 

Ja, dit was zonder twijfel een mooi moment, een overwinning. Een moment die tot de categorie ‘een van de mooiste’ behoorde. Hij was dankbaar en blij en ik met hem. Het uitzicht leek plotseling nog veel betoverender dan eerst. Sterker nog, het staat op mijn netvlies gegrift. 

De tocht van Dalen naar Ripilen en terug is 35 km. lang. Met rustpauzes meegerekend zijn wij fietsend en wandelend 6½ uur onderweg geweest. De heenreis is voortdurend klimmen en dat vergt de nodige energie, maar het was de moeite waard. 

Helaas kon ik op internet nergens informatie vinden over uit welk jaar de boerderij stamt. Misschien dat het toeristenbureau mij daar iets over kan vertellen. 

O ja… Het was de bedoeling eerst een blogpost te schrijven over onze fietstocht langs het mooie Bandakmeer. Die post volgt later.