Oud en vervallen

Weet je wat ik mooi vind als ik in Noorwegen ben? Van die oude, vervallen gebouwen die helemaal in het prachtige landschap lijken te passen. Alsof ze er altijd zo uitgezien hebben. Ze hebben ooit een functie gehad maar werden om de een of andere reden niet meer onderhouden. Botenhuizen, schuren en zelfs huizen, soms nog met gordijnen en al en misschien nog wel meer attributen, die leeg staan en met gemak het decor kunnen vormen voor een film. Het zijn in ieder geval dankbare foto-objecten. En R en ik maken daar graag gebruik van.

Foto boven: een botenhuis aan de oever van het Femundmeer. Wat een geluk dat het water spiegelglad was.

Foto boven en onder: een schuur langs de schilderachtige weg die de aanloop vormt naar de Sognefjell en de hoogste bergpas van Europa is.

Foto onder: een verlaten huis bij het plaatsje Gamvik in Noord-Noorwegen, met een fantastisch uitzicht op de Barentszzee. Wat een toplocatie! Maar de omstandigheden zullen nog weleens bar en boos zijn. Harde wind, kou, lange winters waarin de zon niet meer boven de horizon uit komt en afgelegen wonen. Daar moet je wel tegen bestand zijn.  

De foto van dit huis heb ik al eens eerder gebruikt in een blog, maar ik vond het wel goed in het rijtje van vervallen gebouwen passen en daarom gebruik ik hem gewoon nog een keer.
Als je benieuwd bent waar ik deze foto al eerder geplaatst heb, bekijk dan mijn blogs met de titel Sommige foto's... en Noord, noordelijker, noordelijkst. Dan kun je even rustig rondkijken in een van de noordelijkste regio's van Noorwegen. Veel plezier!

Sfeerplaatjes

Het mooie Drentse land hebben wij achter ons gelaten. We zijn weer thuis. Diever lijkt ver weg maar ligt slechts een uurtje rijden van ons verwijderd. Wat is nou een uurtje? En toch is het daar een andere wereld. Een wereld met een enorme variatie in het landschap, met rust en stilte en fijne fietstochten door de prachtige natuur en schilderachtige dorpjes. Ja, dat mis ik allemaal wel een beetje. Maar waar het vooral om ging, was dat R en ik daar een zekere mate van rust zouden vinden na de heftige tijd die achter ons ligt en dat eraan mijn conditie gewerkt zou worden. Die laatste had na mijn operatie van eind april een flinke knauw gekregen. Beide dingen zijn gelukt. We konden daar heerlijk tot rust komen en mijn lichamelijke conditie is er dankzij het vele fietsen behoorlijk op vooruitgegaan. Dat is heel erg fijn, al moet ik er wel bij zeggen dat sommige andere dingen mij snel te druk worden en daardoor veel energie kosten. Denk aan lange gesprekken voeren, drukte in winkels of op straat en bij feestjes e.d. Maar ook dat zal te zijner tijd vast wel weer de goede kant op gaan.

Natuurlijk heb ik geprobeerd schrijfinspiratie op te doen tussen de bossen en op de heide en heb ik veel nagedacht over een eventueel vervolg op De kleur van liefde. Het is de eerste keer dat lezers vragen of ik op een van mijn boeken een vervolg ga schrijven. Leuk! Of ik dat daadwerkelijk ga doen weet ik nog niet zeker. Het is namelijk een behoorlijke uitdaging. Een tweede deel mag niet onderdoen voor het eerste deel en als het even kan moet het misschien nog beter zijn dan het eerste boek. Ik heb ooit gezegd dat ik wel van een uitdaging hou, dus wat houdt mij tegen? Eh... laat ik eerst maar eens zorgen dat ik mijn nieuwe manuscript af krijg. Er wordt hard gewerkt aan een verhaal dat zich dit keer niet in Drenthe maar weer in Noorwegen afspeelt. Dat doet mij regelmatig naar onze foto's teruggrijpen die daar gemaakt zijn. Bij het bekijken van de foto's kwam ik een paar sfeerplaatjes tegen die niets met het nieuwe boek te maken hebben maar alles met rust en stilte. Daar moest ik natuurlijk even bij wegdromen.  

De foto's zijn gemaakt bij het Noorse Hornnes in het Setesdal. Op de twee bovenstaande foto's zorgde de ondergaande zon voor een bijzonder plaatje. Het leek alsof we deel uitmaakten van een prachtig schilderij. De volgende foto is in de ochtend gemaakt. Als je lang genoeg naar de foto's kijkt voel je bijna de rust, hoor je bíjna de stilte. En laat dat nou net iets zijn waar ik van hou :-)

Voilà, daar is hij dan

Laatst vroeg iemand mij of de hartvormige boomstam die ik in De kleur van liefde beschreven heb écht bestaat. Ja, die boomstam bestaat echt, al zou ik hem misschien niet eens meer weten te vinden. Ook de oorlogsmonumenten die ik, net zoals de boomstam, in het voorwoord van mijn boek noem kom je in het Drents-Friese Wold tegen. Het zijn allemaal dingen die mij aan het denken hebben gezet en mij deden besluiten een boek te schrijven waarin ik dit alles kon verwerken. Over de oorlogsmonumenten vertel ik later meer. Laat ik nu eerst eens bewijzen dat de hartvormige boomstam inderdaad echt bestaat. De plek waarbij Linde, de hoofdpersoon, iets merkwaardigs meemaakt. Voilà, daar is hij dan.

Op onderstaande foto zie je een van mijn favoriete (helaas te korte) fietspaadjes door het Drents-Friese Wold. Het is misschien niet goed te zien maar er hangt een serene sfeer die bijna geheimzinnig aandoet. En ook dat zette mij aan het denken voordat ik met het schrijven van De kleur van liefde begon.

En als we het toch over hartvormig hebben, ook in Noorwegen houd ik mij bezig met hartvormige objecten. Ik zoek daar altijd naar mooie stenen en als ze de vorm van een hart hebben, dan ben ik helemaal blij. Foto's van de hartvormige stenen die ik daar gevonden heb kun je hier en hier bekijken. Inmiddels is de verzameling alweer uitgebreid met nieuwe exemplaren maar daar heb ik nog geen foto's van gemaakt. De steen op de volgende foto kwamen we tegen tijdens een wandeling op Valdresflya in Noorwegen.

Op onderstaande foto zie je ongeveer de plek waar de steen lag, waar je gruis tussen de begroeiing ziet.

De steen lag er zo mooi tussen piepkleine plantjes en het gruis en zat bovendien half in de rotsachtige bodem vast, alsof hij vanuit de aarde omhoog gegroeid was, dat ik besloot hem te laten liggen. Die steen hoorde daar gewoon thuis. Losse stenen neem ik mee maar deze... Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen :-)

Daarom

Zwervend door het mooie Drents-Friese Wold verwacht ik bijna sommige personages uit mijn roman De kleur van liefde tegen het lijf te lopen. Het is net of Ethan, een van de hoofdpersonen, ieder moment tevoorschijn kan komen, gekleed in een RCAF uniform, het tenue van de Canadese luchtmacht, maar dan wel een uniform dat tijdens de Tweede Wereldoorlog gedragen werd. Met een beetje fantasie zie ik hem lopen op een bospad tussen de dennen- en loofbomen. En als de zon een mysterieuze lichtplas op de varens werpt die de bodem bedekken, zou je bijna geloven dat Ethan in de buurt is.

Of ik zit op een bankje, met uitzicht over het uitgestrekte Doldersummerveld. Het bankje waar Linde, de hoofdpersoon, regelmatig naartoe fietst om in de vroege ochtenduren de rust te absorberen die er op dat tijdstip te vinden is. Ik tuur dan naar het pad (links op onderstaande foto) dat over het Doldersummerveld loopt en denk bij mezelf: hier zat Linde op het bankje en daar op dat pad over de heide liep Ethan. Linde die op deze plek nog nietsvermoedend kennismaakt met de vriendelijke maar bijna schuchtere Ethan, een man die een heftig verleden met zich meedraagt.

Alles wat ík op het Doldersummerveld zie bewegen zijn een paar grazende Schotse hooglanders en een handjevol fietsers die via het pad het heideveld doorkruisen. Geen Ethan, geen Linde. En dat is maar goed ook, anders klopte er iets niet. 

In mijn vorige blog noemde ik dat ik het speciaal vind om na het schrijven van De kleur van liefde tijd door te brengen in de omgeving waar het boek zich afspeelt. Als ik terugkeer naar de plaatsen die ik in mijn andere romans beschreven heb, zie ik daar altijd wel personages voor me maar bij De kleur van liefde heb ik dat meer dan bij de rest van mijn boeken. De herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog die in en rond het Drents-Friese Wold te vinden zijn hebben mij destijds doen besluiten De kleur van liefde te schrijven. En omdat bepaalde dingen nogal indruk op mij gemaakt hebben denk ik dat ik daarom deze personages moeilijker los kan laten dan alle andere personen die ik ooit een rol toebedeeld heb in mijn boeken.

De bijbehorende foto's zijn deze keer voor een groot deel zwart-wit met een vleugje kleur erin. Waarom, hoor ik mensen denken. Ik heb daarvoor gekozen omdat in De kleur van liefde het heden en verleden met elkaar verweven zijn en ik dat op deze manier via de foto's weer kan geven. Én omdat ik een beetje creatief experimenteren wel leuk vind om me mee bezig te houden. Daarom.