Faith, hope, believe

Voor sommigen was 2015 een mooi jaar, voor anderen had het afgelopen jaar misschien wel wat beter gekund en dan zijn er vast en zeker mensen die zeggen dat ze 2015 maar het liefst zo snel mogelijk willen vergeten. Dat laatste roep ik nog wel eens als ik last heb van een prikkelbare bui. Maar dan denk ik: ja, 2015 was beslist een turbulent jaar voor mijn familie en mijzelf. Het woord 'kanker' is meer dan eens gevallen en het liefst zouden we dit woord uit ons leven verbannen, maar in deze wereld word je er voortdurend mee geconfronteerd en het is ook beter erover te praten met elkaar, zodat emoties een weg vinden in een periode vol vragen en onzekerheid. Maar – daar komt het grote maar – ondanks alle tegenslag heb ik ook mooie momenten beleefd, als ik het goed bekijk zelfs fantastische momenten. Dus ik weet niet precies tot welke categorie ik behoor, misschien een beetje van alles bij elkaar: een beetje mooi, een beetje het-had-wel-wat-beter-gekund en een beetje laat-ik-2015-maar-snel-vergeten.

En waar bestonden die fantastische momenten uit? Een ontroerende brief die onze achtjarige kleinzoon schreef. Eén zin sprong eruit: oma alles komt goed. Ik kan die brief nog steeds niet lezen zonder een brok in mijn keel te krijgen. Of een lief berichtje dat een van onze dochters naar een tijdschrift had gestuurd en dat (heel erg leuk) nog geplaatst werd ook. 

En dan mijn verjaardag... Ik hoor mezelf nog roepen: als ik van die verrekte kuren af ben, dan vier ik mijn verjaardag groots. Dan vieren we het leven! 

Ahum... De energie ontbrak om een groots feest te geven, dus werd het een kleinschalig gebeuren met kinderen en kleinkinderen en werd het daarom tegelijkertijd met de verjaardag van mijn echtgenoot gevierd. Maar het was zeer zeker niet minder leuk en de verrassingen die onze dochters voor mij in petto hadden, dat waren weer een paar van die fantastische momenten. 
Van de ene dochter kreeg ik een prachtige, zacht grijze omslagdoek cadeau, die ze speciaal voor mij gehaakt had. Ik draag het kledingstuk erg graag, het zit heerlijk en geeft een behaaglijke warmte. Het is geen gewone omslagdoek, aan de uiteinden ervan zijn een paar labeltjes bevestigd met de woorden faith (geloof, vertrouwen) en hope (hoop.) Ik moet vertrouwen hebben in de toekomst en nooit de hoop verliezen op iets goeds. Dat is een mooie gedachte.

  

Ik kon het niet goed bevatten dat juist deze twee woorden in de omslagdoek verwerkt zaten. Twee woorden die veelvuldig als namen genoemd worden in mijn nog uit te komen roman Vier het Leven, het boek dat in april 2016 gepland staat. Ik had mijn dochter wel het een en ander over deze roman verteld, maar van deze namen wist ze niets af. Hoe bijzonder is dat? Ook dat is een van de redenen waarom ik de omslagdoek graag draag.  

Van onze andere dochter kreeg ik een erg mooi ornament cadeau dat nu bij ons op de eetkamertafel staat, tegen de muur aan, zodat ik er veelvuldig naar kan kijken. Daarbij hoorde een labeltje met het woord believe (geloven.) Ik moet blijven geloven in de toekomst. Ook al zo'n prachtige gedachte.

Jullie begrijpen wel dat deze twee cadeaus, de brief van onze kleinzoon en het berichtje in het tijdschrift mij meer waard zijn dan wat dan ook. Volgens mij heb ik nu wel weer genoeg emotioneel gedoe vertoond (;-)) Als ik niet opschiet is het straks al 2016 en ben ik nog steeds bezig met deze blogpost. Daarom zeg ik: tot welke bovenstaande categorieën je ook behoort, dat 2016 een mooi jaar mag worden, voor degenen waarvoor 2015 maar zozo was, hopelijk wordt het een wat beter jaar dan afgelopen jaar en voor iedereen die 2015 een echt flutjaar vond waar je liever niet meer aan herinnerd wilt worden: dat 2016 een jaar mag worden dat je juist niet snel wilt vergeten. Heb vertrouwen in de toekomst, verlies nooit de hoop op iets goeds in het leven en blijf geloven dat er ook voor jou iets moois in het verschiet ligt.   

Een fantastisch en vooral gezond en liefdevol 2016 gewenst!

De weg naar de Noordkaap, deel 5

We zijn aan het laatste deel toegekomen van de blogserie De weg naar de Noordkaap. Dat betekent dat we afscheid nemen van de kaap en nog een klein gedeelte van de terugweg volgen over het eiland Magerøya waar de Noordkaap zich bevindt. We starten met een laagje poedersneeuw op de bergen. De temperatuur is behoorlijk gedaald en het heeft 's nachts gesneeuwd. En dan spreken we over half juni. Een advies: ook al is het voorjaar of zomer, neem altijd warme, waterdichte kleding mee als je naar de Noordkaap gaat, inclusief goed schoeisel, een muts en handschoenen. En niet alleen naar de Noordkaap, hetzelfde geldt voor heel Noorwegen. Zeer zeker voor Noord-Noorwegen, maar ook voor de bergachtige regio's en de hoogvlaktes in het midden en het zuiden van het land. Het kan er bar koud zijn met sneeuw, regen, mist en harde wind en zelfs nachtvorst. Heb ik jullie nu afgeschrikt? Maar ja, een gewaarschuwd mens... 

Om terug te komen op de Noordkaap, we verlaten de kaap en werpen nog een laatste blik op de Barentszee waar het zonlicht voortdurend zorgt voor een wisselend en schitterend schouwspel.

Onderweg maken we nog even een stop bij het startpunt van de wandeling naar Knivskjelodden, het noordelijkste punt van Europa. Deze wandeling, heen en terug 16 kilometer, staat bij ons al geruime tijd in de planning maar de weersomstandigheden hebben tot nu toe altijd roet in het eten gegooid en dus is het er helaas nog nooit van gekomen. We hopen ooit een keer deze route te kunnen lopen.

Natuurlijk zijn de vergezichten over de bergwereld van Magerøya opnieuw fenomenaal en het is al net zo vanzelfsprekend dat het landschap weer bevolkt wordt door rendieren.

We dalen op ons gemak af langs een een weg die zich hier en daar langs het water slingert.

Er verschijnt een regenboog aan de hemel, wat helaas duidt op regenachtige weersomstandig- heden, maar zo'n regenboog tussen de bergen levert wel een fraai plaatje op.

Als de afdaling zo goed als achter de rug is passeren we een typisch Noors tafereel: roodgekleurde huisjes die deels op palen in het water zijn gebouwd. 

We kijken nog een keer om naar het stadje Honningsvåg dat er aan de voet van hoge bergen nogal nietig uitziet. 

En dan verlaten we via de Noordkaaptunnel het eiland Magerøya en stuiten we op onderstaand uitzicht dat prachtig is om te zien.

Ondanks dit mooie uitzicht overvalt ons al meteen een gevoel van heimwee naar het bijzondere eiland dat we achter ons hebben gelaten en waar zoveel meer valt te ontdekken dan alleen de Noordkaap. Aangezien wij nog lang niet alles op dit eiland gezien hebben, zal het als het aan ons ligt en alles meezit hopelijk op een weerzien met Magerøya uitdraaien zodat wij onze ontdekkingstocht daar voort kunnen zetten. Een mens moet toch iets te dromen hebben?

  

Vrede op aarde

Deze kerst is niet mooi wit

maar groener dan groen.

Niet dat ik daar echt mee zit,

heb wel wat anders te doen:

 kaarten worden geschreven,

alle boodschappen gedaan,

wil de juiste sfeer beleven,

dus heb de kerstboom staan,

versierd met glanzende ballen,

een mooie, witte ster als piek,

dat zal mij goed bevallen,

 samen met wat kerstmuziek.

Ben bezig met dit en met dat,

alles in goede banen leiden,

bezig, van alles en nog wat,

ja, het zijn drukke tijden.

Familie arriveert, gezelligheid,

we praten, lachen, proosten, 

ik heb ze lief, voor altijd,

zal luisteren, zo nodig troosten

en wens voor hen en ieder mens,

dat het niet blijft bij dromen, 

vervuld zal worden, die ene wens:

dat er vrede op aarde mag komen

en de wereld vol is met licht,

liefde en begrip voor elkaar,

een wereld met een nieuw gezicht,

zonder angst, zonder gevaar,

waar kinderen kunnen spelen,

gewoon kind mogen zijn,

oude wonden kunnen helen,

een wereld zonder verdriet en pijn.

En tussen het feestgedruis door

ga ik op zoek naar antwoord,

kijk naar boven: sorry dat ik stoor,

is daar iemand die mij hoort?

Zo ja, wat is nou die ene wens,

niet alleen met Kerstmis,

vrede op aarde voor ieder mens.

Oké, misschien dat het moeilijk is… 

Ik kijk weer naar mijn familie,

zij geven mij een geluksgevoel, 

rijkdom, besef ik als ik hen zie,

zij geven mijn leven een doel,

toveren een lach op mijn gezicht,

zijn van onschatbare waarde,

schenken mij liefde en licht…

Zij zijn mijn stukje vrede op aarde. 

  

De weg naar de Noordkaap, deel 4: de Noordkaap

Het dorpje Skarsvåg, met links op de achtergrond het Noordkaapplateau.

Het is tijd om weer verder te gaan met onze reis naar de Noordkaap. In deel 3 van De weg naar de Noordkaap bevonden we ons al dicht bij deze 307 meter hoge rots die door veel mensen bezocht wordt. Een van de redenen van hun bezoek aan de Noordkaap is de hoop op het zien van de middernachtzon die boven de Barentszee ondergaat en vlak voordat hij achter de horizon lijkt te verdwijnen weer omhoog klimt. Zie je deze zon niet op de Noordkaap, dan is dat jammer, maar er zijn genoeg andere plaatsen in het noorden waar de middernachtzon ook te zien is, daarvoor hoef je dus niet per se naar de kaap te reizen. Dan zijn er de mensen die het gevoel willen hebben dat ze zich aan de rand en wel op het noordelijkste punt van Europa bevinden. Nogmaals jammer voor alle Noordkaapbezoekers maar de Noordkaap is niet het noordelijkste punt van Europa. Dat is Knivskjelodden dat ten westen van de kaap ligt en waar je zicht op hebt als je boven op de Noordkaap staat. Ik moet eerlijk toegeven dat wij ook voor deze dingen naar de kaap reisden, maar niet alleen daarvoor. Er is nog genoeg moois in de buurt van de Noordkaap te zien. Wie mijn blog doorspit zal daarover het een en ander vinden. 

De 307 meter hoge Noordkaap.

Op de Noordkaap is het toeristisch, maar wie verder kijkt dan de grote hoeveelheid bezoekers, een paar foto's maken en een snelle blik op de kaap voordat hij of zij op doorreis gaat, die ziet de overweldigende, ruige natuur waar, als je geluk hebt, een middernachtzon de omgeving in een gouden gloed dompelt. Maar zelfs koud en slecht weer brengt een bepaalde sfeer met zich mee. Diegene die daadwerkelijk verder kijkt zoekt een plek op bij de drukte vandaan en neemt in alle stilte het uitzicht over de zee en de steile kliffen in zich op en geniet van de avonden en nachten die geen duisternis kennen, dankzij de zon die niet ondergaat. 

Dan is er de Noordkaaphal, een gebouw boven op het Noordkaapplateau. Deze hal is voor het grootste gedeelte in de rotsen uitgehouwen en helemaal afgestemd op toerisme. Je vindt er o.a. een souvenirwinkel, een filmzaal waar een panoramafilm over de omgeving vertoond wordt (overigens zeer de moeite waard), tentoonstellingen, info over de geschiedenis van de kaap en natuurlijk is er horeca aanwezig.

Foto boven en onder: de middernachtzon schijnt op en in de Noordkaaphal. 

Op de Noordkaap staat het monument Wereldkinderen, in het Noors: Barn av jorden. Ik heb al eens een blogpost, inclusief foto's, over dit bijzondere monument geschreven. Die post kun je hier lezen.

Op de foto hieronder zie je het uitzicht vanaf de Noordkaap op het noordelijkste punt van Europa: Knivskjelodden.

En natuurlijk wil het grootste gedeelte van de kampeerders een nacht op de kaap doorbrengen, in de hoop de middernachtzon te zien.

Vroeger was het toch heel wat rustiger op de Noordkaap. De foto hieronder is een oude foto waar je in de Noordkaaphal tegenaan loopt. Geen hekken langs de rand van de kaap, geen massatoerisme, een enkel gebouwtje en verder niets dan leegte. Wat een verschil met tegenwoordig!  

We kijken eens verder rond in de Noordkaaphal en stuiten op een kleine kapel, uitgehouwen in de rotsen. Geen mens te zien. Een van de weinige plekken in het gebouw waar het rustig is, hoewel we ook al eens met z'n tweeën in de filmzaal hebben gezeten. We voelden ons op dat moment wel een beetje opgelaten, maar daar doen ze niet moeilijk over. De film wordt gewoon vertoond, veel of weinig publiek, dat maakt niet uit. 

Word ik ook nog betrapt tijdens het shoppen in de souvenirwinkel ;-)

De volgende foto laat een tafereel zien dat koning Oscar II en zijn gevolg moet voorstellen bij de beklimming van Hornvika in 1873. Oscar II was destijds koning van Zweden en Noorwegen. Hornvika was tot 1956 de enige plaats waarvandaan het mogelijk was om op de Noordkaap te  komen. Voor die tijd was er namelijk geen weg naar de kaap aangelegd. Bezoekers van de kaap werden per schip naar de baai bij Hornvika gevaren, gingen daar aan land en moesten de ruim 300 meter hoge en vooral steile klif beklimmen via meer dan 1000 in de rots uitgehakte traptreden en een touw als leuning. Nogal een onderneming als je bedenkt dat men in die tijd niet de over de uitrusting en het schoeisel beschikte waar wij tegenwoordig mee op pad gaan.

De baai van Hornvika is nog steeds via het oude pad te bereiken. De volgende foto is er een van Visit Finnmark, een foto waarvan je toch wel wat kriebels in de buik krijgt. Het zou in ieder geval niets voor mij zijn om met mijn hoogtevrees op mijn gemak over dit pad te wandelen. 

Dan nog maar een paar sfeerplaatjes van de Noordkaap zelf om weer een beetje op adem te komen ;-)

Loop je bij de mensenmassa vandaan, een klein stukje zuidwaarts op het Noordkaapplateau, dan vind je niets anders dan rust en stilte. De kliffen zijn er net zo indrukwekkend als de kaap zelf. Het is zeker de moeite waard om wat over het plateau rond te zwerven en van de prachtige vergezichten te genieten.

Draai je je om dan zie je het volgende beeld. Alle toeristen gecentreerd op één punt en eromheen geen mens te bekennen. Complete stilte binnen handbereik.

Dat was het dan voor deze keer. Sommigen van jullie zullen wel wat foto's herkend hebben vanuit mijn andere blogposts. Dus eigenlijk wordt het hoog tijd dat wij weer wat nieuwe foto's van dit gebied maken. Wie weet gebeurt dat nog eens. We hebben nog steeds niet alles daar in de omgeving gezien, er valt nog genoeg te ontdekken.
Dit is trouwens niet het laatste deel van De weg naar de Noordkaap. Er volgt nog een klein stukje terugweg. Wanneer weet ik nog niet, ergens tussen al het feestgedruis door en anders volgend jaar. Jullie merken het vanzelf wel.

De Noordkaap.

De weg naar de Noordkaap, deel 3

Er komt geen einde aan die weg naar de Noordkaap ;-) We zijn inmiddels bij deel 3 aangekomen. En in dit deel beginnen we bij de bijna zeven kilometer lange Nordkapptunnelen die sinds 1999 in gebruik is en het eiland Magerøya, waar de Noordkaap zich bevindt, met het vasteland verbindt. Voor die tijd moest men gebruik maken van een veerverbinding om op het eiland te komen. 
Wij reisden in 1999 voor het eerst naar de Noordkaap en maakten toen gebruik van de spiksplinternieuwe tunnel. We hadden graag met een veerboot naar Magerøya gevaren. Dat had beslist het eilandgevoel versterkt en bovendien zal het vast en zeker een prachtige boottocht zijn geweest. Toch wel een beetje jammer... 
De tunnel beschikt over zogenaamde kuldeporter (koudepoorten) die in de winter gesloten zijn. Dit om te voorkomen dat het water bevriest dat binnen in de tunnel vanaf de rotswanden naar beneden komt en alles bemoeilijkt. De poorten openen automatisch zodra er een auto aan komt rijden. 

Zodra je de door de tunnel heen bent gereden is het niet ver meer naar Honningsvåg, een kleurrijk stadje dat aan de voet van nogal kale bergen ligt. Het is het noordelijkste stadje op het Europese vasteland en het bestuurlijke centrum van de gemeente Nordkapp. 

Tot 1895 was het oostelijker gelegen Kjelvik het centrum van de gemeente, maar vanwege de visserijvloot werd voor de meer beschutte ligging van Honningsvåg gekozen. 

In Honningsvåg vind je een kerk die uit 1884 stamt. Het is het enige gebouw dat tijdens WOII gespaard is gebleven nadat de terugtrekkende Duitse troepen in 1944 Honningsvåg en alle andere dorpen op het eiland tot de grond toe afbrandden. Na de oorlog vestigden een aantal mensen zich in deze kerk om van daaruit met de wederopbouw van Honningsvåg te kunnen beginnen. 

De geschiedenis van Magerøya en Honningsvåg tijdens die periode kun je lezen in deze blogpost die ik ooit op 5 mei heb geschreven. 

Vanuit Honningsvåg stijgt de weg al snel en wordt het uitzicht steeds mooier en het landschap ruiger en spectaculairder. 

En natuurlijk zijn de rendieren ook hier weer van de partij. Tijdens de zomermaanden bevolken ongeveer 5000 van deze dieren het eiland. Dat is meer dan het aantal bewoners op Magerøya. 

In de wintermaanden leven rendieren en hun Samische eigenaren op het vasteland, zo'n 300 kilometer landinwaarts, dicht tegen de Finse grens aan. In het vroege voorjaar begint voor mens en dier de trek naar het noorden, naar de kust. Bij het water aangekomen worden de rendieren, verzwakt door de lange en vooral koude winter, per veerboot naar Magerøya overgezet, hun zomerverblijf voor een aantal maanden. Daar kunnen ze op krachten komen. 

In de loop van het voorjaar worden er kalfjes geboren en wanneer de herfst aanbreekt zijn de rendieren, inclusief kalfjes, sterk genoeg geworden om terug te keren naar het vasteland. Maar dit keer niet per veerboot. Nee, dit keer zwemmen de kuddes daar waar het water op zijn smalst is naar de overkant en keren ze terug naar waar ze in het vroege voorjaar vandaan kwamen. 

Ondertussen genieten we van het fenomenale uitzicht. Wat een ruimte en wat een landschap! 

De weg slingert zich als een lint over het prachtige eiland heen. In de verte komt het Noordkaapplateau in zicht, daar waar je een punt aan de zijkant van de berg ziet uitsteken. Die punt is de Noordkaaphoorn, een rotsformatie die vroeger een heilige plaats van de Sami bevolking was. 

En plotseling rijden we een dikke mist in en zien we bijna geen hand voor ogen meer. De weerstomstandigheden kunnen hier in een snel tempo omslaan en dat is niet echt prettig te noemen.

In de wintermaanden kunnen de omstandigheden dusdanig slecht zijn dat er alleen in konvooi gereden mag worden. De weg is dan afgesloten met een slagboom. Wie van A naar B wil rijden moet op een van de tijden die op een speciaal daarvoor bestemd bord staan aangegeven bij de slagboom staan. Een sneeuwschuiver vertrekt dan met een stoet auto's of soms met maar één auto achter zich aan richting punt B. 

Als het mistig of erg slecht weer is, zoals bij storm, blijven we meestal op een ruime parkeerplaats staan met zicht op de Tufjorden én met zicht op het Noordkaapplateau. Zo kunnen we in de gaten houden wanneer het er opklaart en meteen actie ondernemen en naar de kaap rijden. Dat is wel zo handig. Het is ook niet echt een straf te noemen om op deze parkeerplaats te staan. Je beschikt er over een picknickbank, waar we wegens de kou nog nooit gegeten hebben, maar dat is een ander verhaal, en over een fantastisch uitzicht over de fjord. Dan is het toch niet erg om even te moeten wachten?

Ik zie jullie hopelijk terug bij het volgende deel van De weg naar de Noordkaap. Wie deel 1 en 2 gemist heeft, die zijn hier en hier te lezen.