Het elandavontuur

Daar stond ze dan, niet ver van ons verwijderd. We lieten onze camper op onze weg door het Zweedse Härjedalen langzaam tot stilstand komen en pakten snel onze fotocamera. Hooguit een meter of vijftien bij ons vandaan stond een eland tussen de struiken en de lange stengels gras. We hadden nog nooit meegemaakt dat we een eland vanaf deze afstand konden bewonderen en dus trok mijn echtgenoot, die ik vanaf nu R zal noemen, de stoute schoenen aan. Hij waagde zich, met de camera in aanslag, naar buiten. Dit moesten mooie plaatjes worden. 
Meestal verdwenen de elanden die wij tegenkwamen snel het bos in, zodat je geen goede foto’s meer kon maken. Deze eland bleef zowaar staan. Dit was een buitenkans. R sloop een aantal meters in de richting van het dier en verschanste zich in het hoge gras, terwijl hij foto’s schoot. 

Daar stond ze dan.

Ikzelf had het portierraampje naar beneden gedraaid en genoot vanaf mijn verhoogde zitplaats van een riant uitzicht op de eland. En ineens zag ik het… Naast de eland stak plotseling nog een kop boven het gras uit maar dan van een kleiner formaat. Een elandkalf! 

Het elandkalf loopt parmantig achter mama aan. 

Oei… Als er een kalf bij is, schijn je op te moeten passen. Hangend uit het open camperraam probeerde ik R te waarschuwen. Hij had nog niets in de gaten. Mama eland wierp ondertussen een nogal dreigende blik in onze richting. 

Mama eland denkt na over wat ze zal doen...

R merkte de veranderde houding van mama eland op én kreeg het kalf in het vizier. Voordat hij het goed en wel doorhad en zich buiten haar gezichtsveld kon begeven zette mama eland haar verdediging in. Moeiteloos stapte ze met haar lange benen door het hoge gras, op weg naar R, en voerde haar tempo op toen ze vond dat hij zich niet snel genoeg uit de voeten maakte. 

Ai, dit was plotseling niet zo leuk meer. R haastte zich door de onhandige hoge begroeiing naar de camper terug, terwijl ik, onder het uiten van de nodige aansporingen, het portier alvast voor hem openhield en me afvroeg hoe ik een eland zou kunnen verjagen. In gedachten zag ik namelijk al van alles misgaan. 

Gelukkig bereikte R veilig en wel zijn plek achter het stuur en keken we beiden opgelucht toe hoe mama eland ons nog een verontwaardigde blik toezond en daarna de aftocht blies. Moeder en jong besloten een rustigere plek op te zoeken en verdwenen het bos in, weg van toeristen met fotocamera’s.   

Moeder en jong blazen de aftocht.

Wat hebben we hiervan geleerd? Als we een elandkoe zien, eerst goed kijken of er een kalf in de buurt is. Als er sprake is van een kalf, uit de buurt blijven. 

Maar ook elandstieren kunnen agressief zijn. Dat heeft een inwoner van het Noorse plaatsje Elgå ons ooit verteld. Dus: altijd op je hoede zijn en zorgen dat je een veilige afstand tussen de eland en jou bewaart. Dat lijkt ons een goed plan. 

Dat we alleen mooie foto’s aan dit onverwachte elandavontuur hebben overgehouden, is wel zo plezierig te noemen. Nietwaar? We zijn weer een bijzondere ervaring rijker :-)  

Herfst in Härjedalen 2

De foto van het schrift en de pen. Misschien herinneren jullie je die foto nog. Hij is te zien in mijn blogpost Herfst in Härjedalen 1. Daar lees en zie je meteen meer over een mooie plek in het Zweedse Härjedalen waar wij te midden van warme herfstkleuren een aantal aangename uurtjes doorgebracht hebben. 
Ik had vorige keer gezegd dat ik jullie iets over die bewuste foto zou vertellen. Op de plek waar wij ons bevonden stond een schuilhut. In de hut hing een schrift, vastgemaakt met een touwtje aan de houten wand. Het is een soort gastenboek waarin je een reactie kunt achterlaten over hoe je het verblijf op die stille plek midden in de natuur ervaart. Een behoorlijk aantal bladzijden was gevuld met enthousiaste reacties in diverse talen, die de omgeving, de stilte en alles wat daarbij hoort beschreven. Zodra ik op een dergelijke plek pen en papier tegenkom, dan ontkom ik er niet aan er iets mee te doen. Natuurlijk moest er een reactie aan het schrift toegevoegd worden.  

Behalve iets over de plek zelf kon ik het niet laten een verwijzing naar twee van mijn boeken, Volg je hart en Vier het leven, in het schrift te schrijven. Maar wie kent mijn boeken in het Hoge Noorden? Op een enkeling na, niemand. Het was dan ook bedoeld met een knipoog naar het leven, de mensen die het toevallig lezen iets op het hart drukken. 

Tussen een palet aan herfsttinten besefte ik eens te meer dat, net zoals de natuur de seizoenen inkleurt, wij zelf ons leven van kleur kunnen voorzien. Soms moet je het aandurven buiten de lijntjes te kleuren of iets anders kiezen dan de gebruikelijke tinten, om op die manier meer uit het leven te kunnen halen. 

Dat kan als gevolg hebben dat er mensen zijn die jouw keuze toejuichen én er mensen zijn die jou benijden. Die laatsten kunnen jou op de een of andere manier laten merken dat ze de weg die jij ingeslagen bent niets vinden. Maar dat is hun probleem.   
Dus ik zeg: volg je hart, zoek mooie kleuren uit, let niet te veel op de lijntjes en klieder er zo nu en dan fijn op los. Begeef je een keer buiten de gebaande paden. Het maakt het leven veel leuker en zeer zeker kleurrijker.  
     

    

Herfst in Härjedalen 1

Bevonden wij ons in mijn vorige blogpost nog in de Noorse stad Ålesund waar wij een prachtig noorderlichtavontuur beleefd hebben, dit keer reizen we naar het Zweedse Härjedalen. Daar stuitten we ergens tussen Högvålen en Tännäs op een mooie plek waar je vrij kunt kamperen of gewoon zomaar even in alle rust kunt vertoeven. Deze plek ligt een klein eindje van de doorgaande weg af en lag in de tijd dat wij er waren (eind september) gehuld in herfstkleuren. Ook al waren de meeste blaadjes al van de bomen gedwarreld, toch was er nog meer dan genoeg kleur om ons heen te vinden. 

Bovendien staat er een leuke schuilhut met een vuurplaats erbij. We zagen onszelf al bij het kampvuur zitten, gezellig met een kop koffie en een Zweeds kaneelbroodje. 

Helaas begon het later op de dag te regenen en was er van een kampvuur geen sprake meer. De koffie en het kaneelbroodje werden in onze camper genuttigd. Daar genoten we er ook van, hoor. Maar in de Scandinavische buitenlucht lijkt alles altijd net iets beter te smaken. 

Ook heb ik er nog een poosje aan een boek gewerkt. Die stilte daar is heerlijk! 

Op de foto's hieronder zie je het uitzicht vanaf de plek waar we met onze camper stonden. 

Voordat de weersomstandigheden roet in het eten gooiden hebben we nog een beetje door de omgeving gedwaald. De smalle wandelpaadjes nodigden uit tot het op verkenning gaan. Dat leverde uiteraard weer eens veel te veel foto's op, dus waarschijnlijk volgen er meer delen over dit onderwerp.   

En wat heeft de foto van het schrift en de pen met deze plek te maken? Daarover vertel ik jullie volgende keer meer. Zie je wel, daar heb je al een van die meer-delen-over-dit-onderwerp waarover ik zojuist schreef 😉

        

Noorderlicht!

Hoe is het ons verder vergaan tijdens onze zoektocht naar het noorderlicht? In de blogpost A room with a view vertelde ik dat mijn echtgenoot en ik naar de Noorse stad Ålesund gereisd waren. Bij deze aan de westkust gelegen stad hoopten wij het noorderlicht waar te kunnen nemen. Zowel de weers- als de noorderlichtvoorspelling was goed te noemen. Dat eerste wisten wij door de Noorse weersite yr.no regelmatig te raadplegen, het laatste dankzij een handige noorderlicht app. 

Maar de voorspelling op deze app geldt alleen voor boven de poolcirkel en daar bevonden wij ons niet. Toch dachten wij: als het noorderlicht boven de poolcirkel heel goed te zien is, dan is het in wat zuidelijker gelegen streken misschien ook zichtbaar. Waarschijnlijk niet zo groots als in het hogere noorden maar indrukwekkend genoeg voor ons. 
Tot dan toe waren al onze pogingen om het noorderlicht te spotten mislukt. Of het werd 's avonds en 's nachts bewolkt of we bevonden ons toevallig op een plek met weinig zicht op het noorden of de voorspelling gaf geen krachtig noorderlicht af. Dat schoot dus niet op.
  

Ålesund was tijdens onze reis onze laatste hoop op noorderlicht voordat we weer langzamerhand in zuidelijke richting af zouden zakken en daarmee werd de kans op noorderlicht aanzienlijk verkleind. Dat laatste was iets waarbij ik mij niet direct neer kon leggen. De gedachte die bij mij vooral speelde was: als hier in Ålesund het noorderlicht niet verschijnt, wanneer komen wij dan weer in de gelegenheid om het te zien? Volgend jaar? Ja, misschien... Als wij, wat onze gezondheid betreft, goed door alle noodzakelijke controles heen weten te komen... 

Na het traject dat kanker met zich meebrengt doorstaan te hebben, ga je anders denken, sta je anders in het leven. Dan wil je elke kans grijpen die er voorhanden is om het leven (nog) mooier te maken. Het noorderlicht zien was een van mijn grote wensen en dat het uiteindelijk gelukt is die wens in vervulling te laten gaan, is iets wat ik nog steeds niet goed kan bevatten. Ongelofelijk... Dat is het.

Maar goed... We bevonden ons ergens aan de waterkant in Ålesund. We hadden ons dik aangekleed – het koelde 's avonds behoorlijk af – en de camera van te voren op een statief geplaatst. In het donker werd er geëxperimenteerd met het fotograferen van de avondhemel. Bij het bekijken van de gemaakte foto's constateerden we plotseling aan deze hemel eerst een witte en later een groene boog op het schermpje van de camera. Noorderlicht! 

Een camera registreert het noorderlicht namelijk eerder dan het menselijk oog. Niet veel later werd het groenige licht ook zichtbaar zonder camera, steeds intenser, om na een poosje te verflauwen en even later opnieuw op te leven. Dan danste het weer hoog aan de hemel, dan weer lager, voortdurend in beweging, om ineens te verdwijnen en even daarna weer terug te keren. Fantastisch! En dat is nog zacht uitgedrukt.

We hadden het geluk dat het noorderlicht twee avonden achter elkaar zichtbaar was. Dat was echt een cadeautje. Mijn echtgenoot heb ik alle twee de avonden een blauwe bovenarm bezorgd. Ik greep hem in mijn enthousiasme telkens bij zijn arm beet of stompte er blij tegenaan, onder het uiten van allerlei verrukte kreten. En bovendien danste ik zo ongeveer van vreugde rond. 
Ja, ik ben ook nog af en toe stil geweest, hoor. Op die momenten stond ik vol verwondering naar de hemel te staren en voelde ik iets in mijn hart opwellen wat denk ik alles te maken had met dankbaarheid. Dankbaar dat wij samen zoiets moois mochten beleven. En dat gevoel heb ik nog steeds als ik naar onze foto's van het noorderlicht kijk.
De reis die wij dit najaar door het noorden gemaakt hebben was er al een met een gouden randje, maar doordat het noorderlicht eraan toegevoegd werd kleurde het gouden randje nog mooier op.  

(Alle foto's zijn gemaakt in Ålesund.)