Wat we nog niet wisten...

De weersomstandigheden zaten mee. We waren op weg naar Valdresflya, een hoogvlakte die aan het Noorse Nationaal Park Jotunheimen grenst. Het was de bedoeling daar een nacht vrij te kamperen. De weg (weg 51) over deze hoogvlakte kennen we van andere keren. We reden er toen met zon of met kou, wind en regen of met plakkaten sneeuw tussen de rotspartijen. Hoe vaak je er ook rijdt, de omgeving ziet er telkens anders uit. Maar nog nooit was het zoals deze keer, met het avondlicht dat de herfstachtige omgeving in o.a. roestbruine en hier en daar bijna koperen tinten onderdompelde en het water van een meer diepblauw kleurde. Dat vroeg om een fotostop, en daarna nog een... en nog een. Ja, wij schieten altijd flink op als we onderweg zijn, met ik weet niet hoeveel keer stoppen in een uur om de omgeving te fotograferen ;-) 

Naast fotomomenten zijn dat meteen genietmomenten. Wij hebben geen haast als we op reis zijn. Ik ga vaak ergens op een rotsblok zitten om de omgeving in mij op te nemen. Opgaan in de indrukwekkende en vooral stille Noorse natuur is een goede manier om de geest tot rust te laten komen. 

Op de foto boven en onder zie je hoe de weg zich langs het water slingert en daarna om de berg heen, om verderop over de kale hoogvlakte achter de horizon te verdwijnen. Het heeft iets weg van een maanlandschap of zoals wij meestal zeggen: een oerlandschap.  

Het uitzicht op het meer met de naam Vinstre was verbluffend mooi (foto onder). Langs het meer zie je het begin van een 45 kilometer lange tolweg, de Jotunheimvegen, die je naar het plaatsje Skåbu leidt. Wij hebben deze onverharde weg ooit gereden tijdens regenachtige en koude weersomstandigheden, waardoor er helaas slecht zicht op de mooie omgeving was. Des te leuker dat de weergoden ons deze keer gunstig gezind waren. 

En daar staan we dan op onze overnachtingsplek, midden op Valdresflya, samen met nog een andere camper.  

De volgende ochtend genieten we alweer van een fenomenaal uitzicht op de bergen van de Jotunheimen. Maar er was iets wat de stilte doorbrak... 

Er steeg een helikopter op die tussen de bergen van de Jotunheimen verdween en veel later weer terugkeerde. Bovendien waren er mensen bezig met het controleren van een grote omheining die iets verderop stond. De teruggekeerde helikopter zette later opnieuw koers richting de bergen. Er was iets gaande en we kregen langzamerhand een vermoeden wat het kon zijn. We wisten toen niet dat we nog twee dagen en nachten op deze plek zouden blijven kamperen.  

  

Wordt vervolgd...