Het uitzicht en het steenmannetje

Daar zat ik dan, in alle rust, boven op een heuvel, met een fantastisch uitzicht over een ongelooflijk mooi landschap en met een steenmannetje naast mij. Ik probeerde alles wat ik zag in mij op te nemen. Hoe ik daar terecht was gekomen? Ik zal het jullie vertellen.  

Wij kampeerden nog steeds te midden van de indrukwekkende Noorse natuur van Valdresflya, in afwachting van iets wat blijkbaar te gebeuren stond. (Zie de post Wat we nog niet wisten... en Het wachten.) Maar hoelang dat wachten zou duren, daar hadden wij geen idee van. Op de foto hieronder zie je ons links op de plek staan waar we vrij kampeerden. Wat zien die campers er dan nietig uit, met de bergen van de Jotunheimen als een groots decor op de achtergrond. 

Na ons ontbijt besloten we een heuvel op te klimmen. De weersomstandigheden waren perfect om een wandeling te maken, maar dan zou het wel een korte tocht worden waarbij we uitzicht bleven houden over de omgeving waar wij kampeerden, zodat we alles in de gaten konden houden. Zodra er iets anders dan anders te zien zou zijn, zouden we weer snel genoeg een weg naar beneden weten te vinden en op tijd zijn om eventueel foto's te kunnen maken. 

Op weg naar de top van de heuvel was het genieten van een grandioos uitzicht over Valdresflya en natuurlijk kwamen we steenmannetjes tegen, zoals op onderstaande foto. Wie goed kijkt ziet links van de grote kei een krom streepje. Dat is de weg die door dit ruige gebied loopt.

Dacht je de top van de heuvel bereikt te hebben, liggen er natuurlijk weer andere heuvels achter of misschien moet ik het bergen noemen. Op een gegeven moment zagen we ergens meerdere steenmannetjes bij elkaar staan. Dat is meestal een teken dat er daarboven iets moois te zien is. Maar was dat werkelijk het geval? 

Op het moment dat we de steenmannetjes bereikt hadden, bleek dat tot onze grote verrassing inderdaad het geval te zijn. Er ontvouwde zich een uitzicht voor ons dat onze verwachtingen overtrof. Overal waar je keek: magnifiek! 

Traditiegetrouw bouwen wij op een mooie plek altijd een steenmannetje voor onze kinderen en kleinkinderen. We spreken dan de wens uit dat ze gezond en gelukkig mogen zijn. Zo ook hier. En dan komen we meteen bij de foto uit waarmee we begonnen zijn. De foto boven aan deze post waar je mij naast dit steenmannetje ziet zitten.

Op de volgende foto is er ingezoomd op een van de onwaarschijnlijk blauwe meren die we in de verte zagen liggen.

Kijken we de andere kant op, dan is het landschap anders maar zeer zeker net zo imposant als de rest van de omgeving om ons heen.

Na een fijne wandeling waren we weer teruggekeerd op onze kampeerplek waar het de rest van de dag nog goed toeven was. Er was nog niets veranderd aan de situatie en het zag ernaar uit dat we geduldig moesten blijven wachten, totdat... 

De volgende dag – de derde dag dat wij daar waren – zou het eindelijk zover zijn maar dat wisten wij natuurlijk niet. En dan gebeurde het ook nog pas aan het einde van de middag. Over geduld gesproken.

Maar jullie hoeven niet meer zo lang geduld te oefenen, hoor. Binnenkort laat ik jullie weten waar wij al die tijd op hebben gewacht. En ik kan jullie vertellen dat het de moeite waard was!