De rendierkudde

Kerstmis en rendieren zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, dus leek het me mooi om in deze tijd van het jaar iets over rendieren op mijn blog te plaatsen. Soms zie je tijdens een reis door Scandinavië een paar exemplaren langs de kant van de weg lopen of de weg oversteken. En als je geluk hebt, zie je ergens een kleine groep rendieren bij elkaar. De kans dat je op een enorme kudde van deze dieren stuit, is niet bijster groot te noemen of je moet echt heel veel geluk hebben. 

En dan komen we aan bij het vervolg van mijn verhaal over de plek waar wij vrij kampeerden en waar we nog steeds aan het wachten waren op een vast en zeker bijzondere gebeurtenis. 

Op de derde dag dat wij daar verbleven arriveerde een pick-up truck met een paardentrailer erachter. Twee ruiters gingen ieder op een IJslands paard en met honden de bergen van de Jotunheimen in. De helikopter waar ik in een paar van mijn vorige posts over schreef, was alweer vroeg in dezelfde richting vertrokken als de ruiters met  de paarden. Bij een kraal waren mensen met allerlei klusjes bezig en langs de weg die ons scheidde van de kraal werden verkeersborden geplaatst waarop een waarschuwing te zien was voor overstekende dieren. Ja, nu wisten we het zeker, er werd een kudde rendieren bij elkaar gedreven en de kudde zou vanuit de bergen hiernaartoe geloodst worden. Dat kon bijna niet anders. 

Op een gegeven moment gingen mensen te voet de bergen in. Voor ons het teken dat de rendieren er waarschijnlijk aan kwamen en deze mensen ook alles in goede banen moesten leiden. We beseften dat ons geduldige wachten beloond ging worden. 

Aan het einde van de middag was het zover, vanuit de bergen kwam er een enorme kudde rendieren tevoorschijn. Het moment dat ze in zicht kwamen was onvergetelijk. Het gevoel dat je toeschouwer was van iets wat waarschijnlijk al eeuwen en eeuwen op dezelfde manier gebeurde was bijna niet te bevatten. 

Op de foto hierboven heb ik cirkeltjes gezet rond een paar mensen die de bergen in waren gegaan: een paard met ruiter (rechts), dicht daarachter iemand te voet en linksboven ook iemand die er liep. Voor de rest dreef de helikopter de rendieren voor een heel groot deel in de juiste richting. Wil je de kudde beter zien, klik dan op de foto's.    

    

Rendieren behoren toe aan de Samische bevolking, de oorspronkelijke bewoners van Lapland. Maar de Samen verblijven hier en daar ook buiten Lapland, zoals bijvoorbeeld bij het Zweedse Idre en Mittådalen en bij het Noorse Valdresflya waar wij ons dus bevonden. 

Het moment was aangebroken dat de weg werd afgezet met gaas en er mensen gekleed in goed zichtbare veiligheidshesjes op de weg gingen staan om het verkeer er attent op te maken dat de rendieren de weg over zouden steken, naar de kraal toe. 

Als je naar boven- en onderstaande foto kijkt, zie je de rendieren langs een hek lopen dat naar de kraal leidt. Verder naar achteren zie je nog een deel van de kudde staan. De helikopter had de kudde in tweeën gedeeld. Eerst ging de ene helft van de kudde naar de kraal en uren later de andere helft.

Ons werd samen met een handjevol andere toeschouwers vriendelijk verzocht op een ons aangewezen plek te gaan staan, niet te dicht bij het hek. Er werd uitgelegd dat de rendieren onrustig van ons zouden kunnen worden en als er een geschrokken dier besloot om te keren, dan bestond de kans dat de hele kudde zijn voorbeeld volgde. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ook al stonden we een eindje verderop, we hadden nog steeds een riant zicht op de kudde. 

Op de volgende foto's zijn de rendieren de weg overgestoken en bevinden ze zich in de kraal. De helikopterpiloot was een echte stuntvlieger en vloog soms zo laag dat we bang waren dat hij misschien een paaltje zou raken of zoiets. 

Zodra de rendieren in de kraal aan waren gekomen mochten wij een kijkje komen nemen. Dat voelde alweer als een unieke buitenkans en als een zeer geschikt moment om foto's te maken.

In de kraal worden rendieren o.a. geteld en geselecteerd. En als ik het goed begrepen heb worden er eerder in het jaar de kalveren gemerkt die in het voorjaar geboren zijn. 

Het geluid dat de rendieren voortbrachten, het dreunen van de hoeven, de enorme hoeveelheid dieren met al die geweien die door elkaar heen leken te krioelen, al met al was het een belevenis waar we nog lang aan zullen blijven denken. Wat boften wij dat we ons inderdaad op het juiste tijdstip op de juiste plaats bevonden en een overweldigende ervaring rijker waren geworden.

Tja, en dat was dan het einde van het vervolgverhaal over Valdresflya. Ik hoop dat jullie via de foto's en de bijbehorende tekst een beetje de sfeer op hebben kunnen snuiven van het indrukwekkende landschap daar en wat er zomaar kan gebeuren als je daar bent. O ja, we hebben Rudolph trouwens niet kunnen vinden tussen al zijn soortgenoten ;-)