Het elandavontuur

Daar stond ze dan, niet ver van ons verwijderd. We lieten onze camper op onze weg door het Zweedse Härjedalen langzaam tot stilstand komen en pakten snel onze fotocamera. Hooguit een meter of vijftien bij ons vandaan stond een eland tussen de struiken en de lange stengels gras. We hadden nog nooit meegemaakt dat we een eland vanaf deze afstand konden bewonderen en dus trok R de stoute schoenen aan. Hij waagde zich, met de camera in aanslag, naar buiten. Dit moesten mooie plaatjes worden. 

Meestal verdwenen de elanden die wij tegenkwamen snel het bos in, zodat je geen goede foto’s meer kon maken. Deze eland bleef zowaar staan. Dit was een buitenkans. R sloop een aantal meters in de richting van het dier en verschanste zich in het hoge gras, terwijl hij foto’s schoot. 

Ikzelf had het portierraampje naar beneden gedraaid en genoot vanaf mijn verhoogde zitplaats van een riant uitzicht op de eland. En ineens zag ik het… Naast de eland stak plotseling nog een kop boven het gras uit maar dan van een kleiner formaat. Een elandkalf! 

Het elandkalf loopt parmantig achter mama aan. 

Oei… Als er een kalf bij is, schijn je op te moeten passen. Hangend uit het open camperraam probeerde ik R te waarschuwen. Hij had nog niets in de gaten. Mama eland wierp ondertussen een nogal dreigende blik in onze richting. 

Mama eland denkt na over wat ze zal doen...

R merkte de veranderde houding van mama eland op én kreeg het kalf in het vizier. Voordat hij het goed en wel doorhad en zich buiten haar gezichtsveld kon begeven zette mama eland haar verdediging in. Moeiteloos stapte ze met haar lange benen door het hoge gras, op weg naar R, en voerde haar tempo op toen ze vond dat hij zich niet snel genoeg uit de voeten maakte. 

Ai, dit was plotseling niet zo leuk meer. R haastte zich door de onhandige hoge begroeiing naar de camper terug, terwijl ik, onder het uiten van de nodige aansporingen, het portier alvast voor hem openhield en me afvroeg hoe ik een eland zou kunnen verjagen. In gedachten zag ik namelijk al van alles misgaan. 

Gelukkig bereikte R veilig en wel zijn plek achter het stuur en keken we beiden opgelucht toe hoe mama eland ons nog een verontwaardigde blik toezond en daarna de aftocht blies. Moeder en jong besloten een rustigere plek op te zoeken en verdwenen het bos in, weg van toeristen met fotocamera’s.   

Moeder en jong blazen de aftocht.

Wat hebben we hiervan geleerd? Als we een elandkoe zien, eerst goed kijken of er een kalf in de buurt is. Als er sprake is van een kalf, uit de buurt blijven. 

Maar ook elandstieren kunnen agressief zijn. Dat heeft een inwoner van het Noorse plaatsje Elgå ons ooit verteld. Dus: altijd op je hoede zijn en zorgen dat je een veilige afstand tussen de eland en jou bewaart. Dat lijkt ons een goed plan. 

Dat we alleen mooie foto’s aan dit onverwachte elandavontuur hebben overgehouden, is wel zo plezierig te noemen. Nietwaar? We zijn weer een bijzondere ervaring rijker :-)