Missie Midzomerliefde 7 + 8. Verleden en heden onder de middernachtzon / Einde missie, niet het einde van de reis...

Het is me koud! 1,5 gr. en zo nu en dan sneeuwt het. Waar we ons bevinden? Laat ik bij een paar dagen geleden beginnen: we verbleven in een zomers Karasjok in Noord-Noorwegen met temperaturen boven de 20 gr. Het was alleen jammer dat we daar een zoemende en stekende hinder van een muggeninvasie ondervonden. Maar ach, met zulk mooi weer neem je dat voor lief. 

Karasjok ligt midden in Lapland en is de hoofdplaats van de Noorse Samische bevolking. Het Sameting, het Samische parlement, is in deze plaats gevestigd. Ongeveer 18% van de Samen hoedt hier nog rendieren en deze dieren kom je onderweg regelmatig tegen. We hebben een mooi plaatje kunnen schieten van de uit 1807 daterende kerk in Karasjok. Waarom we dat gedaan hebben vertel ik zo meteen.

Uitzicht op Karasjok.

Het Samische parlement in de vorm van een lavvo, een Samische tent.

Karasjok (en de muggen) hebben we achter ons gelaten en we zijn nu op het eiland Magerøya waar een aantal hoofdpersonages uit mijn boek Midzomerliefde wonen. Op dit eiland is in het plaatsje Honningsvåg eveneens een oude kerk te vinden. De kerk van Karasjok en de kerk van Honningsvåg hebben een overeenkomst, ze delen hetzelfde aangrijpende verleden. 

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werden Karasjok en Honningsvåg door de terugtrekkende Duitsers met de grond gelijk gemaakt. De beide kerken waren de enige bouwwerken in deze twee plaatsen die niet verwoest werden. Veel andere plaatsen in Scandinavië ondergingen hetzelfde trieste lot als deze beide plaatsen.

Het verleden van Honningsvåg sprak mij nogal aan en daarom besloot ik dat ik er iets van in mijn boek wilde verwerken en dat een van mijn personages een deel van die geschiedenis had meegemaakt. 

De oude kerk van Karasjok.

De kerk in Honningsvåg.

Nu we toch op Magerøya zijn, mag een bezoek aan de Noordkaap niet ontbreken. Het bijna noordelijkste punt van Europa bevindt zich namelijk op dit eiland. Het is voor ons al bekend terrein maar altijd weer leuk om nog een keer te bezoeken, want de vergezichten over de zee en de bergen zijn prachtig en wisselen voortdurend. Dan is de omgeving weer in pastelkleuren gedompeld en dan weer in intense warme kleuren. Geen moment is hetzelfde. We staan daar nu met onze camper bij de bovengenoemde temperatuur van 1,5 gr. Maar dat deert ons niet. We hebben genoeg warme kleding meegenomen.

 

Onderweg naar de Noordkaap.

De Noordkaap wordt in mijn boek genoemd maar is niet een van de locaties waar zich iets afspeelt. Dat vond ik iets te voor de hand liggend.

Als je geluk hebt is er de middernachtzon te zien, maar dat kun je ook op veel andere plaatsen in Noorwegen bewonderen. Tijdens de lichte nachten denk ik wel eens terug aan de film Insomnia, waarin Al Pacino naar Alaska wordt gestuurd om een moord op te lossen en niet kon slapen vanwege de zon die dag en nacht bleef schijnen. Daardoor raakte hij zo oververmoeid dat hij niet helemaal goed meer kon functioneren. Zo af en toe hebben wij daar namelijk ook wel eens last van en zitten wij overdag zomaar ineens achter ons kopje koffie te dutten. De film is overigens een remake van een Noorse film.

Uitzicht vanaf de Noordkaap.

Middernachtzon op de kaap.

Een bijna onaards licht rondom middernacht.

Op Magerøya ligt het dorpje Skarsvåg waarvan beweerd wordt dat het het meest noordelijke vissersdorp ter wereld is. Een aantal van de personages uit Midzomerliefde wonen in Skarsvåg. 

Vanuit dit dorp begint een wandeling naar de Kirkeporten, een rotsformatie in de vorm van een grote kerkdeur. Deze rotsformatie kom je ook in mijn boek tegen. 

Skarsvåg.

Boekpromotie boven op de Kirkeporten ;-)

De Noordkaap is niet het einddoel van mijn boekreis, al hadden sommigen dat misschien wel verwacht. Wat het einddoel wel is? Misschien komen jullie daar de volgende keer meer over te weten…

Missie: Midzomerliefde 8. Einde missie, niet het einde van de reis...

“Welkom,” zegt de Engelstalige jonge vrouw glimlachend, zodra wij de kleine galerie binnenkomen. Ze knikt ons vanachter de balie vriendelijk toe.

We knikken glimlachend terug en ik besluit meteen de koe bij de horens te vatten: “Hej, ik ben Elly uit Holland.”

“Aaah!’ roept de vrouw verrast uit. “Je bent er!” Ze loopt snel om de balie heen en strekt haar armen naar me uit. “Mag ik je omhelzen? Ik vind het geweldig dat we elkaar eindelijk niet alleen online maar ook persoonlijk ontmoeten.”

“Natuurlijk mag je dat,” zeg ik lachend en ze omhelst me hartelijk.

De vrouw heet Erica. Ze is afkomstig uit Amerika en runt sinds vorig jaar een galerie met de naam Once Upon a Dream in Honningsvåg op het eiland Magerøya. In mijn zoektocht naar informatie over het noorden van Noorwegen (vanwege het schrijven van mijn boek Midzomerliefde) stuitte ik op haar website. 

Haar website biedt niet alleen info over de galerie maar ze schrijft ook over haar belevenissen op Magerøya en plaatst daar prachtige foto’s van het eiland bij. De gedachten die zij over bepaalde dingen heeft spreken mij aan. Daarom begon ik te reageren op haar blogs en kreeg ik antwoord van haar terug. Toen ik haar vertelde dat we door Noorwegen gingen reizen, nodigde ze ons uit bij haar langs te komen zodat we elkaar eens konden ontmoeten.

De ingang van Once Upon a Dream.

We maken kennis met Erica's Noorse man en neuzen rond in de galerie waar ik natuurlijk wel iets van mijn gading vind. Erica maakt (kunst)voorwerpen van materialen die van het eiland afkomstig zijn of die met het eiland te maken hebben, zoals drijfhout, stenen, schelpen en alles wat daarbij hoort. Precies die dingen waar ik gek op ben.

We nemen plaats in een paar makkelijke fauteuils en praten over van alles en nog wat. Er is zoveel wat ik wil vragen. We overhandigen haar een blikje met stroopwafels omdat ik vond dat we iets echt Hollands voor haar mee moesten nemen. Erica begint bijna te juichen bij het zien van de lekkere koeken. Ze is dol op stroopwafels. Soms neemt iemand anders ze voor haar uit Holland mee. 

Zoveel om over te praten en zoveel wat ik wil weten.

Een blije Erica met het blikje stroopwafels.

Ik vertel haar dat haar galerie in mijn boek Midzomerliefde voorkomt en dat ik haar graag een boek zou willen overhandigen, ook al kan ze geen woord Nederlands lezen. Het is het einddoel van mijn reis, leg ik uit. Een boek dat ik achterlaat op de plek waar het zich afspeelt. En niet alleen dat, het is een stukje van mezelf dat ik daar achterlaat. 

Magerøya heeft sinds een aantal jaren een speciale plek in mijn hart veroverd omdat het de plek is waar ik op emotioneel gebied iets heb kunnen afsluiten. Mijn eigen boek hierheen te kunnen brengen heeft voor mij meteen een symbolische betekenis.

Bij de ingang van de galerie.
Laarzen en schoenen, een project van Erica waarover op haar website iets te lezen valt.

Honningsvåg.

Nog een keer de kerk met de bijzondere geschiedenis.

Wanneer we aan het einde van een bijzondere dag het eiland verlaten en ik Honningsvåg in de verte zie liggen voelt het werkelijk alsof ik daar een stukje van mezelf heb achtergelaten. Kom ik hier ooit weer terug? flitst het door me heen. Is dit een afscheid voor altijd? Ik voel zowaar een paar tranen achter mijn ogen branden. R legt zijn hand even over de mijne heen. “Het is helemaal goed zo,” zegt hij zacht.

Ik knik en glimlach dankbaar naar hem. Dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om zoiets als dit te kunnen doen. Mijn Missie Midzomerliefde is geslaagd.

Afscheid van het indrukwekkende eiland van de Noordkaap.

Kermit, onze groene camper, zo genoemd door onze buren, knort rustig door over het hier en daar erbarmelijk slechte asfalt. Hij brengt ons naar ons volgende reisdoel: Berlevåg, een plaatsje dat uiterst noordelijk tegen de Barentszzee aan geplakt ligt. Wat we daar zoeken? Geen idee. We laten ons graag verrassen.