Sfeerplaatjes

Het mooie Drentse land hebben wij achter ons gelaten. We zijn weer thuis. Diever lijkt ver weg maar ligt slechts een uurtje rijden van ons verwijderd. Wat is nou een uurtje? En toch is het daar een andere wereld. Een wereld met een enorme variatie in het landschap, met rust en stilte en fijne fietstochten door de prachtige natuur en schilderachtige dorpjes. Ja, dat mis ik allemaal wel een beetje. Maar waar het vooral om ging, was dat R en ik daar een zekere mate van rust zouden vinden na de heftige tijd die achter ons ligt en dat eraan mijn conditie gewerkt zou worden. Die laatste had na mijn operatie van eind april een flinke knauw gekregen. Beide dingen zijn gelukt. We konden daar heerlijk tot rust komen en mijn lichamelijke conditie is er dankzij het vele fietsen behoorlijk op vooruitgegaan. Dat is heel erg fijn, al moet ik er wel bij zeggen dat sommige andere dingen mij snel te druk worden en daardoor veel energie kosten. Denk aan lange gesprekken voeren, drukte in winkels of op straat en bij feestjes e.d. Maar ook dat zal te zijner tijd vast wel weer de goede kant op gaan.

Natuurlijk heb ik geprobeerd schrijfinspiratie op te doen tussen de bossen en op de heide en heb ik veel nagedacht over een eventueel vervolg op De kleur van liefde. Het is de eerste keer dat lezers vragen of ik op een van mijn boeken een vervolg ga schrijven. Leuk! Of ik dat daadwerkelijk ga doen weet ik nog niet zeker. Het is namelijk een behoorlijke uitdaging. Een tweede deel mag niet onderdoen voor het eerste deel en als het even kan moet het misschien nog beter zijn dan het eerste boek. Ik heb ooit gezegd dat ik wel van een uitdaging hou, dus wat houdt mij tegen? Eh... laat ik eerst maar eens zorgen dat ik mijn nieuwe manuscript af krijg. Er wordt hard gewerkt aan een verhaal dat zich dit keer niet in Drenthe maar weer in Noorwegen afspeelt. Dat doet mij regelmatig naar onze foto's teruggrijpen die daar gemaakt zijn. Bij het bekijken van de foto's kwam ik een paar sfeerplaatjes tegen die niets met het nieuwe boek te maken hebben maar alles met rust en stilte. Daar moest ik natuurlijk even bij wegdromen.  

De foto's zijn gemaakt bij het Noorse Hornnes in het Setesdal. Op de twee bovenstaande foto's zorgde de ondergaande zon voor een bijzonder plaatje. Het leek alsof we deel uitmaakten van een prachtig schilderij. De volgende foto is in de ochtend gemaakt. Als je lang genoeg naar de foto's kijkt voel je bijna de rust, hoor je bíjna de stilte. En laat dat nou net iets zijn waar ik van hou :-)