Daarom

Zwervend door het mooie Drents-Friese Wold verwacht ik bijna sommige personages uit mijn roman De kleur van liefde tegen het lijf te lopen. Het is net of Ethan, een van de hoofdpersonen, ieder moment tevoorschijn kan komen, gekleed in een RCAF uniform, het tenue van de Canadese luchtmacht, maar dan wel een uniform dat tijdens de Tweede Wereldoorlog gedragen werd. Met een beetje fantasie zie ik hem lopen op een bospad tussen de dennen- en loofbomen. En als de zon een mysterieuze lichtplas op de varens werpt die de bodem bedekken, zou je bijna geloven dat Ethan in de buurt is.

Of ik zit op een bankje, met uitzicht over het uitgestrekte Doldersummerveld. Het bankje waar Linde, de hoofdpersoon, regelmatig naartoe fietst om in de vroege ochtenduren de rust te absorberen die er op dat tijdstip te vinden is. Ik tuur dan naar het pad (links op onderstaande foto) dat over het Doldersummerveld loopt en denk bij mezelf: hier zat Linde op het bankje en daar op dat pad over de heide liep Ethan. Linde die op deze plek nog nietsvermoedend kennismaakt met de vriendelijke maar bijna schuchtere Ethan, een man die een heftig verleden met zich meedraagt.

Alles wat ík op het Doldersummerveld zie bewegen zijn een paar grazende Schotse hooglanders en een handjevol fietsers die via het pad het heideveld doorkruisen. Geen Ethan, geen Linde. En dat is maar goed ook, anders klopte er iets niet. 

In mijn vorige blog noemde ik dat ik het speciaal vind om na het schrijven van De kleur van liefde tijd door te brengen in de omgeving waar het boek zich afspeelt. Als ik terugkeer naar de plaatsen die ik in mijn andere romans beschreven heb, zie ik daar altijd wel personages voor me maar bij De kleur van liefde heb ik dat meer dan bij de rest van mijn boeken. De herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog die in en rond het Drents-Friese Wold te vinden zijn hebben mij destijds doen besluiten De kleur van liefde te schrijven. En omdat bepaalde dingen nogal indruk op mij gemaakt hebben denk ik dat ik daarom deze personages moeilijker los kan laten dan alle andere personen die ik ooit een rol toebedeeld heb in mijn boeken.

De bijbehorende foto's zijn deze keer voor een groot deel zwart-wit met een vleugje kleur erin. Waarom, hoor ik mensen denken. Ik heb daarvoor gekozen omdat in De kleur van liefde het heden en verleden met elkaar verweven zijn en ik dat op deze manier via de foto's weer kan geven. Én omdat ik een beetje creatief experimenteren wel leuk vind om me mee bezig te houden. Daarom.