Pieken en dalen

Pieken en dalen, dat is wat je tegenkomt als je de indrukwekkende Noorse bergpas Trollstigen rijdt. In mijn vorige post had ik al een paar foto's van de Trollstigen geplaatst, net zoals in de blogpost De Trollenladder. 

In de loop der tijd is er heel wat veranderd bij de Trollstigen, niet aan de weg zelf met zijn elf haarspeldbochten die tegen een steile bergwand aangeplakt ligt (hoewel de weg ondertussen ook wel verbeterd is). Het is vooral het toeristische gedeelte met nieuw aangelegde uitzichtpunten, een souvenirwinkel en een restaurant e.d. dat er heel anders uitziet dan jaren geleden. 

Vorig jaar was het de eerste keer dat wij al deze veranderingen gezien hebben. We zijn er nog niet over uit of wij het zoals het nu is wel of niet mooi vinden. Wij hebben de tijd nog meegemaakt dat het allemaal veel minder toeristisch was en, in onze ogen, veel leuker en vooral authentieker. 

Wij lieten het toeristencircus al vrij snel achter ons. We reden niet richting Åndalsnes, daar kwamen we net vandaan, maar de andere kant op, richting Valldalen, op zoek naar een plek waar we rustig konden genieten van al het imponerende natuurschoon om ons heen. 

Een eind verderop stuitten we op een ruime parkeerplek met infoborden over de omgeving en een aantal picknickbanken. Op de twee foto's hieronder zie je het uitzicht vanaf de parkeerplek. De weg die je ziet leidt tussen de bergreuzen door naar de top van de Trollstigen. 

Het was een onverwachte en fijne bijkomstigheid dat er zomaar een mogelijkheid was om te voet even de sfeer van de imposante bergwereld op te snuiven zonder meteen een bergwandeling naar Noorse maatstaven te moeten maken, voorzien van klim- en klauterpartijen. Dicht bij de parkeerplek begon namelijk een pad dat door een schilderachtig dal voerde. Of misschien moet ik het geen dal maar een plateau noemen. Het pad ligt op een vrij vlakke hoogte, vandaar. 

Het pad scheen al van oudsher gebruikt te worden door allerlei soorten reizigers lazen we op een van de infoborden. Het zag eruit alsof het redelijk goed begaanbaar was. Maar Noorse wandelpaden beginnen wel vaker breed en vlak om daarna al snel te veranderen in een smal en met stenen bezaaid paadje waar je ook nog waterstroompjes tegenkomt die je over moet steken of waar je omheen moet lopen. Dat was hier ook het geval maar het was goed te doen. Ondertussen konden we het niet laten foto's te maken van een eenzaam gelegen berghut. Het gebouwtje leende zich daar uitstekend voor, dankzij het fantastische bergachtige decor. 

Nu moet ik zeggen dat wij ons daar eind september bevonden en de grond niet meer verzadigd was van gesmolten sneeuw van het vorige seizoen. En er lag ook nog geen nieuwe sneeuw. In het voorjaar tref je op deze plek vaak nog veel sneeuw aan en kun je helemaal niet wandelen. Wel langlaufen, zoals veel Noren doen. Tijdens Pinksteren bijvoorbeeld zie je dat veel Noren hier op ski's de bergen intrekken. 

Het najaar was voor ons dus een mooie gelegenheid om het dal of het plateau een beetje te verkennen. Dat hebben we op ons gemak gedaan. We zijn niet eens ver weg gewandeld, wel ver genoeg bij alles vandaan om geen storende geluiden meer te horen van mensen of verkeer. Gewoon even een onderdeel zijn van die prachtige natuur en tussen al die hoge pieken jezelf nietig voelen en je verbazen over de schoonheid van de omgeving. Een groot deel van de wandeling torenden dezelfde bergpieken overal bovenuit. Op onderstaande foto staken ze net boven een rand uit, alsof ze ons stiekem in de gaten hielden.  

Ook op de terugweg werden er weer foto's van de idyllisch gelegen berghut gemaakt.

Op de laatste foto zijn we teruggekeerd bij de parkeerplek waar we op een kalm kabbelend waterstroompje keken. Als we hier ooit terugkeren, dan zouden we graag het pad verder volgen, ons verder tussen de pieken en dalen begeven. 

Het is ongeveer zoals het in het leven gaat, je probeert jezelf zo goed mogelijk tussen de pieken en dalen die je op je pad tegenkomt door te manoeuvreren. Het pad is niet altijd vlak en breed, meestal juist smal en bezaaid met hindernissen. Vraag jezelf niet af waarom, het is een kwestie van je blik op het pad gericht houden en er het beste van maken, ook al valt dat niet altijd mee. Maar als er even een moment van rust is, dan moet je dat koesteren en er volop van genieten. Dat is wat wij nu proberen te doen.