Vredesmoment

Een vredesduif, dat was het eerste waar R en ik aan dachten op het moment dat we de witte vogel op de propeller zagen zitten van een in 1944 neergestorte Lancaster bommenwerper, een monument in Museum Schokland in de Noordoostpolder. Hoe groot is de kans een witte duif tegen te komen op een plek als dit. En hoe contrasterend is deze duif met de propeller van een dergelijk vliegtuig waaraan een complete oorlogsgeschiedenis vastzit. Alle zeven bemanningsleden van dit toestel, Britten en Australiërs, kwamen om bij een crash in deze polder. Bemanningsleden die streden voor de vrede, zoals zovelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Die witte duif, die deed het hem. We vonden allebei dat dit moment vastgelegd moest worden. Een vredesmoment. 

En over een Lancaster gesproken, het is een traditie geworden dat er bijna elk jaar een Lancaster bommenwerper om en nabij 4 mei over onze woonplaats Dronten vliegt. Een zogenaamde flypast, een ceremoniële vlucht, een eerbetoon aan omgekomen vliegeniers. 

Afgelopen zaterdag, 2 mei, vloog de Lancaster weer over ons dorp heen. Je hoort vanuit de verte al een zwaar, brommend geluid steeds dichterbij komen en ineens doemt het vliegtuig als een machtige vogel boven de boomtoppen op. Op het moment dat ik de Lancaster aan zie komen krijg ik altijd kippenvel en als het vliegtuig ook nog eens laag en recht boven me vliegt, bezorgt me dat een brok in de keel. Het idee dat in dit toestel mensen hebben gezeten die voor onze vrijheid hebben gevochten, dat raakt me. Een stuk historie vliegt over je heen. En ik was niet de enige bij wie het emoties losmaakte. Het gebeurt bij mensen van alle leeftijden. Gelukkig maar, denk ik dan, dat het de mensen nog iets doet. 

Vorig jaar heb ik een blogpost geschreven over de oorlogsvliegtuigen die tijdens WOII in het toenmalige IJsselmeer zijn neergestort en bij de drooglegging van de Flevopolder teruggevonden werden. Daarnaast schreef ik over het bijzondere vliegersmonument in ons dorp, een propeller van een Lancaster bommenwerper, waarbij elk jaar op 4 mei een herdenking wordt gehouden die wordt bijgewoond door Airgunners uit Groot-Brittannië en vertegenwoordigers van buitenlandse ambassades en de Nederlandse krijgsmacht. Deze blogpost is hier te lezen. 

Maar om nog even terug te komen op de Noordoostpolder, in deze tijd van het jaar is er in deze polder een zee aan bloeiende tulpen te vinden. Zover het oog reikt strekken kleurrijke bloementaptijten zich voor je uit. Bij de wetenschap wat er zich in deze polder heeft afgespeeld, lijkt de bloemenpracht bijna op een eerbetoon aan iedereen die zich heeft ingezet voor de vrede. Prachtige kleuren die het donkere verleden niet laten vervagen, maar laten zien hoe mooi de wereld ook kan zijn.