Tulpen uit...

Noorwegen heeft de steenbreek, Zweden het Linnaeusklokje, Finland het lelietje-van-dalen en Denemarken de margriet. En Nederland? Nederland heeft de tulp. Het schijnt onze nationale bloem te zijn, zoals bovenstaande landen ook elk een nationale bloem hebben. 

Ruim een week geleden zijn R en ik op zoek gegaan naar deze bloem. Niet zo moeilijk, zul je zeggen, ze zijn op het moment overal te koop. Nee, niet op die manier op zoek, we besloten de Tulpenroute te rijden die door de Noordoostpolder voert, de langste en kleurrijkste Tulpenroute van Nederland. In 2009 is de Tulpenroute door National Geographic uitgeroepen tot een van de mooiste routes ter wereld. De tulpen zijn te bewonderen vanaf ongeveer half april t/m 5 mei, maar dat hangt ook van de weersomstandigheden af. 

Aangezien er naast Nederlandse lezers van mijn blog ook een behoorlijk aantal buitenlandse kijkers/lezers mijn blog bezoekt, besloot ik vanwege de laatste categorie er dit keer een Nederlands tintje aan te geven. In het buitenland staan wij natuurlijk bekend om ondermeer de tulpen. Natuurlijk ook om nog veel meer andere typisch Hollandse dingen, maar de tulpen weet iedereen toch meestal wel te noemen. Tulpen worden wereldwijd geëxporteerd.

R en ik wonen al jaren in de Flevopolder, dicht bij de Noordoostpolder, maar de Tulpenroute hadden wij nog nooit gereden. Het werd tijd om daar verandering in te brengen. Het liefst hadden we een gedeelte van deze 100 km. lange route op de fiets afgelegd, het was namelijk prachtig, zonnig weer, maar aangezien mijn conditie op het moment vanwege de chemokuur niet je van het is, besloten we op ons gemak met de auto op pad te gaan. 

Onze kleinzoon, Luca, had er wel oren naar om met ons op zoek te gaan naar de tulpenvelden en gewapend met een tas vol koffie, sapjes, verse broodjes en koekjes vertrokken we richting Noordoostpolder. Luca met een uitgeprinte kaart op schoot waarop de route stond afgebeeld die ik met een accentstift oranje had gemaakt. Ja, de Hollandse kleur uiteraard. Kaartlezen vindt hij geweldig, alsof hij deelnam aan een speurtocht, zo volgde hij de route stukje voor stukje. Elke kruising en afslag werd nauwkeurig in de gaten gehouden, ondertussen speurend naar de kleurrijke tulpenvelden die gelukkig veelvuldig te zien waren en die we buiten de auto van dichtbij konden bewonderen. 

Niet alleen tulpen, ook het koolzaad stond prachtig in bloei.

We hebben genoten van de kleurrijke taferelen én van het vrolijke gebabbel en het enthousiasme van onze kleinzoon. Op de terugweg lagen hij en ik te slapen. Ik had mijn vermoeidheidsgrens weer eens bereikt en Luca, ach, die was gewoon aan vakantie toe na alle intensieve schooldagen. Maar wat maakt dat uit? Het was al met al een geslaagde dag, een dag met een kleurrijk randje.