De componist en het uitzicht: Måbødalen

Noorwegen is een land van watervallen. Maar je hebt watervallen en watervallen. Zoals indrukwekkende watervallen die vanwege de enorme hoeveelheid water dat met donderend geraas naar beneden stort een spectaculair schouwspel bieden of woest stromende watervallen waarbij hoe verder het voorjaar en de zomer vorderen niet meer dan een zielig straaltje overblijft of watervallen die in hoogte niet veel indruk maken maar wel in de breedte imponerend zijn en er als een bewegend gordijn uitzien of watervallen die wat hoogte betreft je juist een pijnlijke nek van het omhoogkijken bezorgen en dan bestaan er nog tweelingwatervallen, twee waterstromen naast elkaar die bijna identiek aan elkaar zijn en zo zijn er in dit land allerlei varianten te vinden. 

De waterval Tvindefossen, tussen Voss en Stalheim, is in het voorjaar de moeite waard om voor te stoppen en te fotograferen. Maar na het voorjaar kan de hoeveelheid water behoorlijk afnemen.

Eén variant wil ik iets nader toelichten en dat is de waterval waarbij het omringende, spectaculaire landschap je bijna doet vergeten dat de waterval er ook nog is. Dat is bij de Vøringfossen het geval, een flinke waterval van 182 meter hoog met een vrije val van 145 meter de diepte in. En wat voor een diepte! 

De Vøringfossen, gezien vanaf het uitzichtpunt bij Hotel Fossli. 

Laat ik beginnen met te vertellen dat de Vøringfossen boven aan de vallei Måbødalen ligt, een smal dal in de gemeente Eidfjord, provincie Hordaland. Als je vanaf de hoogvlakte Hardangervidda komt, rij je over een steile weg met haarspeldbochten naar beneden richting Eidfjord. Ik meen me te herinneren dat er langs de weg zelfs een bord staat met de tekst dat je je remmen moet checken voordat je aan de afdaling begint. Niet echt een geruststellend idee, maar inmiddels zijn wij gelukkig al wel het een en ander aan afdalingen gewend. 

De weg slingert zich door een nauw dal waar de bergwanden indrukwekkend hoog boven je uittorenen. Op een gegeven moment passeer je Hotel Fossli. Bij het hotel is een omheind uitzichtpunt van waaruit je een fantastisch zicht hebt op de Vøringfossen en Måbødalen. Een imposant brok natuur ligt als het ware aan je voeten. 

Er zijn verderop langs de weg meerdere uitzichtpunten, maar die bieden niet het spectaculaire uitzicht dat je bij Hotel Fossli hebt. Bovendien staan er bij die andere uitzichtpunten niet overal hekken langs het immens diepe dal, dus voorzichtigheid is dan echt noodzaak. Mijn hart heeft bij mij al regelmatig in de keel gezeten als ik kinderen enthousiast naar de rand van het ravijn zag lopen en de ouders niet zichtbaar zag opletten. 

Spectaculair uitzicht over Måbødalen.

Van Hotel Fossli heb ik helaas geen foto’s gemaakt, simpelweg omdat het gebouw me niet echt aansprak. Het hotel is in 1891 in art nouveau stijl gebouwd. Die bouwstijl werd toen veel toegepast. In 1891 bestond er nog geen weg naar de plek waar het hotel gebouwd moest worden. Alle bouwmaterialen werden per paard naar boven vervoerd, een enorme klus. Het gebouw schijnt het karakter uit die tijd behouden te hebben maar dat merkte ik natuurlijk niet op. Daaruit blijkt dat ik weinig tot geen verstand van architectuur heb. Nu moet gezegd worden dat het hotel in de loop der tijd behoorlijk is veranderd van uiterlijk. Daar kwam ik achter toen ik oude afbeeldingen van het hotel opzocht.

Het hotel heeft in al die jaren onderdak geboden aan gasten van diverse pluimage, van schrijvers en musici tot gasten van koninklijke bloede. De Noorse componist Edvard Grieg logeerde regelmatig in Hotel Fossli. Hij heeft er zijn Opus 66 geschreven. De piano waarop hij het een en ander gecomponeerd heeft, bevindt zich nog steeds in het hotel.

Een gedeelte van de huidige bergweg die langs de rand van het diepe dal loopt.

Een eventuele volgende keer zal ik met andere ogen naar Hotel Fossli kijken en als ik dan vanaf het uitzichtpunt over de Vøringfossen en Måbødalen uitkijk zal ik bij mezelf denken: dit heeft Edvard Grieg gezien, precies hetzelfde landschap. Eigenlijk moet ik dan tegelijkertijd naar Opus 66 luisteren. Wie weet, doe ik op die manier ook inspiratie op.