Missie Midzomerliefde 4. Vervolg reis door Noorwegen

“Jotunheimen ligt aan je voeten.” R gebaart met zijn hand naar het uitzicht om ons heen. Ik kijk door het camperraam en zie dat hij gelijk heeft. Zo ver het oog reikt strekken de nog deels besneeuwde bergen van het Nationale Park Jotunheimen zich voor ons uit. 

We staan boven op de Sognefjell, op 1300 meter hoogte, en blijven daar een nacht vrij kamperen en dat betekent niets dan stilte om ons heen. Nee, dat is niet waar, want af en toe ruist de wind en ergens horen we stromend water. En dan zijn er nog enkele vogeltjes die ons luid en duidelijk laten weten dat ze ons maar een vreemde eend in de bijt vinden. 

Op zulke plaatsen luisteren we graag naar de stilte en de schaarse geluiden die daarbij horen, maar soms zetten we een cd op met bijpassende muziek. Wanneer ik de muziek hoor en de indrukwekkende omgeving bekijk kan ik ontroerd raken door het feit dat de aarde gelukkig nog steeds ongerepte schoonheid bezit.



Midzomerliefde op 1300 meter hoogte boven op de Sognefjell,
met uitzicht op het gebergte Jotunheimen.

We hebben de afgelopen dagen veel locaties bezocht die in mijn boek Midzomerliefde voorbijkomen, zoals Haukeliseter, het hotel dat lang geleden een boerderij is geweest en een schilderachtig uitzicht op de Haukelifjell, een bergachtige hoogvlakte, biedt. Over de Haukelifjell liep vroeger een smalle, onverharde weg. Er ligt inmiddels een nieuwe weg, maar het is nog steeds goed te zien waar de oude weg ligt. En dan vraag ik me af hoeveel mensen en wat voor mensen daar langs gereisd zijn. 

Of hotel Stalheim dat boven aan een steile bergpas ligt en vroeger bij kunstschilders vanwege het magnifieke uitzicht een geliefde schilderslocatie was. Honderden jaren geleden was Stalheim, net als Haukeliseter, een boerderij waar reizigers, op weg door het moeilijk begaanbare berglandschap, onderdak vonden. 

In gedachten zie ik op deze plaatsen de personages uit mijn boek Midzomerliefde voor me. Personages van ruim honderd jaar geleden en die uit het heden. Ik zou nog veel meer over deze en andere locaties van Midzomerliefde kunnen vertellen, maar misschien is het beter als ik de foto’s voor zich laat spreken, want als ik eenmaal aan het vertellen raak...

Haukelifjell.

Midzomerliefde tussen de oude en de nieuwe weg over de Haukelifjell in.

Lopend over de oude weg, in de denkbeeldige voetsporen van een van mijn boekpersonages.

Haukeliseter, van boerderij tot hotel getransformeerd. 

Toch wil ik een aantal leuke reisanekdotes met jullie delen: de dame achter het loket waar we kaartjes voor een veerboot moeten kopen zegt glimlachend: “The ferry is waiting for you.” 

Ze zag ons in de verte gehaast aan komen rijden, omdat we anders de veerboot zouden missen, en heeft ervoor gezorgd dat de boot die ons over het fjord moet varen op ons wacht. We betalen voor de overtocht en voordat we aan boord gaan roepen we blij: “Thank you!” 

We staan nog maar net goed en wel aan dek of de boot zet zich meteen in beweging. Kijk, dat is nou ook Noorwegen, dat ze even de tijd nemen om op je wachten.

Een van de schilderachtige zijarmen van de Hardangerfjord.

De tweelingwaterval Låtefoss speelt ook een rol in mjn boek.

Uitzicht vanaf de veerboot over de majestueuze Sognefjord.

En een hilarische situatie: we zitten rustig in onze camper boven op een bergpas een hapje te eten als er een touringcar naast ons stopt. De deuren zwaaien open en een zwerm Japanners verspreidt zich over de parkeerplaats. In plaats van dat ze het uitzicht op de bergwereld bewonderen vergapen ze zich aan onze kleine camper. Ze maken er zelfs foto’s van en kijken ongegeneerd naar binnen. Sommigen zwaaien naar ons en anderen blijven rondjes om de camper heen lopen en wijzen elkaar op allerlei bijzonderheden, wat die bijzonderheden ook mogen zijn. 

We vermoeden dat ze nog nooit een camper van dichtbij hebben gezien en dat niet het uitzicht maar wij de bezienswaardigheid vormen. “Zo moeten vissen in een aquarium zich ongeveer voelen,” stelt R vast. Achteraf kunnen we er hartelijk om lachen.

Hotel Stalheim, een hotel met een verleden dat ver terug in de tijd gaat.

Helaas laat het magnifieke uitzicht zich niet zien.

Omdat er vanaf Stalheim geen uitzicht op de bergwereld is, een foto van het informatiebord.

We reizen langzamerhand steeds verder noordwaarts en als het internet (vaak moeizaam) het toelaat volgt er een nieuwe blog met belevenissen. Dus wie weet tot dan! 

Ontbijten op de Sognefjell met de fantastische bergwereld aan onze voeten.

Weg 55 over de Sognefjell, woorden zijn verder overbodig.