The road goes ever on 1

"Zo,” zegt de man die in het bed naast mij ligt. “En wat mankeer jij?”

“O…” Ik haal mijn schouders op voor zover me dat lukt met alle slangetjes en pleisters die aan en op mij bevestigd zitten. “Ze hebben een gezwel uit mijn darmen verwijderd, de boel weer aan elkaar vastgemaakt en nu is het wachten op de uitslag.” 

De man kijkt me een ogenblik met samengeknepen ogen aan voordat hij opmerkt: “Dus je hebt kanker.”

Ik wil iets zeggen maar dat lukt me niet, dus knik ik alleen maar. Plotseling is het stil om mij heen, maar het is niet stil, dat is het alleen in mijn hoofd. In het ziekenhuis is het altijd rumoerig, van stemmen en snelle voetstappen op de gang tot telefoongerinkel en piepende geluiden waarvan ik niet precies weet waar het vandaan komt of wat het is. Toch worden al deze geluiden een kort moment naar de achtergrond verdrongen door de woorden van deze mannelijke kamergenoot. Het is de eerste keer dat iemand mij hiermee confronteert. Ik had mezelf er nog niet eens mee geconfronteerd. Zover was ik nog niet. Ja, denk ik bij mezelf, ik die nooit iets mankeer, op een griepje of verkoudheid na, heb ineens een enge aandoening zonder daar ooit iets van gemerkt te hebben. De klap komt aan, laat mij duizelen, maar laat mij (nog) niet knock-out gaan. Het is ook niet de bedoeling dat het laatste gebeurt. 

Aan overeind blijven krabbelen zijn R en ik inmiddels gewend geraakt. Het is soms ongelooflijk hoe veerkrachtig een mens kan zijn. Hij kreeg anderhalf jaar geleden de diagnose kanker en op het moment dat ik afgelopen week in het ziekenhuis lag, kreeg hij juist het goede nieuws te horen dat hij, i.p.v. over vier of zes maanden, pas over een jaar terug hoeft te komen voor controle omdat alles ‘schoon’ bleek te zijn. En dat is fijn, maar het geeft ons beiden een dubbel gevoel. We dachten het ergste achter de rug te hebben maar de strijd begint opnieuw. Nu is het wachten op de uitslag. Daar moet ik niet te veel bij stilstaan, anders maakt het me gek. Zolang alles maar onder controle kan worden gehouden en/of er iets aan gedaan kan worden ben ik allang blij. 

Gelukkig ben ik nu weer thuis, fijn in mijn vertrouwde omgeving, met lieve mensen om mij heen die ons helpen met van alles en nog wat en mij het mogelijk maken goed te herstellen. Die net zoals dat destijds bij R het geval was ons het gevoel van een warm bad geven. Daar werken ook alle kaarten, bloemen en andere lieve berichten die we krijgen aan mee. Dus iedereen, heel veel dank daarvoor. 

Positief blijven hebben we ondertussen wel geleerd, ook al vloeit er zo nu en dan een traantje, zoals vanmorgen toen het prachtige muziekstuk The road goes ever on uit de film The Lord of the Rings, een van mijn lievelingsfilms, voorbijkwam op Classic FM. Dat was een breekmoment. We laten het gewoon toe. Muziektherapie noemen wij het, een stukje verwerking, en dat is goed. Ja, the road goes ever on, wat er ook gebeurt…